In eerdere columns heb ik al wel eens verteld dat mijn jeugd een feest was. Niets te vrezen, onbezorgd en met veel liefde omringd. Ik was de jongste en kwam ver achter mijn broer en zussen aan. Als enigste nog thuis wonende kind had ik het ruimer, want mijn ouders hadden het ruimer met minder mensen in huis.
Ik leerde normen en waarden waarbij het belang van een juiste houding en instelling erg belangrijk werden geacht. Natuurlijk kwam school en leren eerst, en zodra men aan het werk ging was de baas de bepalende factor waar naar geluisterd moest worden.
Want als je luisterde en deed wat men van je verwachtte dan leerde je weer! Op tijd komen, en je maximaal inzetten was heel normaal. Ik leerde inderdaad enorm veel in mijn werk. Iets waarvoor ik mijn eerste baas nog steeds dankbaar ben.
Ik kreeg kansen omdat ik ervoor ging, ik vond meer werken of harder werken niet erg en op die wijze groeide ik ieder jaar weer door. Deze wijze had ook wel nadelen waar ik niet zo bij stilstond.
Ik vergat mezelf steeds een beetje meer….
En ook de weg naar resultaat werd altijd zo gekozen waarbij goed als enige juiste gold. Geen half werk, niet prutsen, en altijd streven naar het dat beetje meer. Nooit de makkelijke weg kiezen.
Op zich niet erg, want ook met klussen of verbouwen en in andere delen van het leven zijn zulke opgedane eigenschappen wel goed. Maar opnieuw….vergat ik mezelf weer iets meer.
Ikzelf werd steeds meer een achtergrond figuur. En daardoor vergat ik mezelf nog vaker. Mensen die gevoelig zijn voor gewichtstoename zullen de gevolgen hiervan kennen, en ik ben daar één van. Hoe meer ik naar mijn eigen achtergrond verdween…..hoe ongelukkiger ik me voelde en hoe meer ik at.
Ik kan het proces nu benoemen en er beter mee omgaan maar vroeger zag ik dat niet. Ik groeide en groeide…..tot een grote wending me tot inzicht deed komen en me ook toonde hoe het anders kon.
Maar helaas kon ik ook in dat proces niet voor makkelijk gaan. Het was opnieuw alles of niets, zwart of wit! Keihard strijden……en met een geweldig resultaat. Ik verloor meer gewicht dan menig Nederlander weegt….
Vol gas en dwars door alles heen. Een marathon gelopen, een berg gefietst. Maar God wat was het resultaat super. Nooit eerder voelde ik me zo goed. Helemaal uit mijn eigen schaduw gekropen.
En toen gaf het lichaam het op……al enige weken buitengewoon kapot ontdekte men midden in de nacht op de eerste hulp een hartfalen. En toen veranderde opnieuw alles…
De teller qua inzet ging op nul. Het lichaam liet de inspanning die ik gewoon was met sporten niet meer toe. Zwart Wit zijnde…zette ik de schaduw weer op mezelf. Alles of niets…..en als het dan niet alles is….dan is het dus niets!
De gevolgen hoef ik niet uit te leggen, niet blij met mezelf trad ik weer naar achter en vergat mezelf opnieuw. Het gewicht nam weer toe, en daarmee werd ook de schaduw weer dikker.
Enige tijd is er verstreken en ik heb de schaduw inmiddels naast me weten te drukken. Een beetje hulp van een goede diëtiste leert me met mijn minder inspanning ook resultaat te boeken. En dat voelt goed. Een gesprek over een zere arm met mijn huisarts bracht het onderwerp van mijn afvallen in het verleden even naar voren.
Ook mijn arts heeft het proces destijds als bijzonder ervaren en vond de terugval ook heel zonde. De vraag of ik met mijn nu beperktere mogelijkheden wel eens een operatie heb overwogen deed me schrikken.
Ik zou liegen als ik zei dat ik het nooit heb overwogen……maar……ik zag het als de makkelijke weg….
Ik zit ervoor nu, en overweeg, probeer er de juiste denkwijze bij te halen gesteund door mijn echtgenote.
Een dergelijk proces gaat niet snel, vergt veel voorbereiding en is niet zonder risico. Ik denk dat ik daar wel mee om kan gaan en qua inzet heb ik geen vrees.
Ik weet dat deze ingreep mijn schaduw weg zal halen en ik met mijn verminderde vermogen ook een duurzaam resultaat kan behouden.
Maar toch……ergens heb ik nog het gevoel van de makkelijke weg…
Ik hoop in de komende maanden in alle noodzakelijk bijeenkomsten en met mensen met behaalde resultaten nieuwe inzichten op te doen.
Dan wordt de in gedachten makkelijke weg hopelijk de juiste weg!
Denk regelmatig aan uzelf!
Weest wel juh…die Sneeker!