Sinds een paar weken zijn mijn man en ik in de ban van de serie Game Of Thrones. Dat zit zo. Geplaagd door het karige televisieaanbod heden ten dage keken wij steeds minder teevee. Hooguit Studio Sport op zondag en her en der een documentaire, maar dat was het dan wel. En dat terwijl wij zó van actiefilms en -series houden. Maar onze ergernissen over de pulp en alle herhalingen op televisie maakten dat wij hem nauwelijks nog aanzetten.
Over HBO hoorde ik intussen goeie dingen. De beste series rechtstreeks uit Amerika én een flinke database; het zogeheten televisie on demand, voor 15 euro per maand. Te besturen via een Google Chromecast USB stekker ding apparaatje – aangeschaft bij Bol.com voor het luttele bedrag van veertig euro. Het blijkt een bruggetje te zijn tussen teevee en stopcontact en maakt via een gedownloade en gecodeerde app digitaal verbinding met uw telefoon, laptop of tablet. Kort gezegd: u sommeert uw wensen van media-apparaat naar de teevee: dit heet “casten”.
Ja, ook voor mij was dit aanvankelijk abracadabra, maar ik heb het aan de praat gekregen en het werkt, dus dan stelt een wijs mens geen verdere vragen.
We zijn begonnen met de serie True Detective (zeer aan te raden!) en zijn daarna aan Game Of Thrones begonnen. Een nogal heftige overgang, moet ik zeggen. De eerste paar afleveringen zaten wij ontsteld op de bank, wit weggetrokken van zoveel spanning en wreedheden. Mijn man houdt niet van wezens met blauwe, glazige ogen (de Ondoden) en ik niet van de vele martelingen. Maar we hebben doorgezet en inmiddels haal ik al redelijk ontspannen het zakje van mijn Yogi zoethout-thee heen en weer, tijdens het kijken.
Laatst had mijn man nog wel even een zweetmoment toen wij al boven waren en ik niet meer wist of ik de lampen in mijn praktijkruimte beneden wel uit had gedaan. Ik vroeg of hij zo lief en dapper wilde wezen want er zaten daar vast allerlei Witte Lopers en Ondoden verstopt. Hij vond het een ontzettend goed idee dat ik dat laatste toevoegde aan mijn vraag *not* en sloop voorzichtig de krakende trap af, het zwarte gat in wat onze gang heet. Nadat ik hem zag verdwijnen in de duisternis kon ik er alleen maar het beste van hopen.
Het nadeel trouwens van in sneltreinvaart zo’n serie kijken (gemiddeld twee afleveringen per avond), is dat je geïndoctrineerde brein de wereld van Game Of Thrones regelmatig vervlecht met de onze. Laatst stond ik langs het voetbalveld naast een man van wie ik sterk het vermoeden had dat het een Wildling was, zo’n ruige en grote gozer ten noorden van de Muur (ga ik niet uitleggen, verhaal is veel te ingewikkeld). Of ik zie een man van wie ik zeker weet dat hij het juist níét zal overleven in de dichte bossen van het Noorden omdat het dunne siersjaaltje om zijn nek niet zal voorkomen dat hij doodvriest. Marco Borsato bijvoorbeeld.
Ik blijk niet de enige te zijn die wel eens wat door elkaar haalt. Laatst zei mijn man, toen ik hem schuin aankeek met de intentie liefde uit te stralen: “Als je zo kijkt hè, ben je nèt Cersei.” (eerste plaatje)
“Die gemene, moordzuchtige koningin bedoel jij? Die het met haar tweelingbroer doet?”, vroeg ik ter controle. Want wie weet was hij in de war met Khaleesi? (tweede plaatje: serene meid met een porseleinen huid en de vechtlust van een leeuw, het hart op de juiste plek, in het bezit van een leger met achtduizend noeste mannen, tevens de rechtmatige eigenaar van de laatste drie levende draken, daarom ook wel De Drakenmoeder genoemd – toevallig heb ik ook drie draken)
“Ja, die bitch ja.”
Top.
Daar leeft een echtgenote van op.
Naja, als ik dan toch die gemene koningin was, kon ik net zo goed mijn koning gaan martelen.
Ik wist nu tòch hoe dat moest.
